2007-7-27
Przy ul. Wileńskiej w 1622 roku benedyktynki założyli klasztor. W latach 1619-1622 zbudowano dla nich kościół, który doszczętnie spłonął podczas najazdu moskiewskiego w 1655 roku. Fundatorem odbudowy świątyni w 1703 roku był J. Pac. W 1737 roku pożar znowu strawił kościół. Rekonstrukcji dokonał J. K. Glaubitz w latach 1741 -1773.
Od frontu wznoszą się dwie wysmukłe wieże przykryte stylowymi kopułkami. Niestety kościół był zamknięty.
Uczeni przypuszczają, że na miejscu obiecnego kościoła św. Ducha już w pierwszej połowie XIV wieku stał kościół drewniany 1501 roku zbudowano kościół murowany, który Aleksander Jagellonczyk przekazał dominikanom.
Świątynię w latach 1610 i 1655 zniszczyły pożary. W latach 1679-1688 odbudowano. Podczas pożaru w 1748 roku świątynia ponownie ucierpiała. Prace rekonstrukcyjne rozpoczęły się w 1749 a zakończyły w 1770 roku.
Bardzo piękny kościół, a jego barokowe wnętrza, bogato zdobione,
przeładowane są sztucznymi marmurami, gipsaturami, złoceniami i
figurami świętych.
Obecnie jest to kościół polski.
Budowę tego kościoła zaczęto w 1604 roku z inicjatywy jezuitów. Pracami budowlanymi przez pewien czas kierował Prochowicz, później J. Boksza. W 1610 roku pożar częściowo strawił nie wykończony budynek, ale w roku 1616 świątynia została wyświęcona.
Kościół jest wzorowany na bazylice rzymskiej II Gesu. Kościół św. Kazimierza kilkakrotnie płonął. W latach 1749-1755 dokonano restauracji. Powstały wtedy późnobarokowe hełmy wież, później, w 1867 roku skrócone. W 1832 roku kościół zamieniono na cerkiew. W 1914 roku zwrócono go katolikom, w 1925 roku jezuici odnowili świątynię. W latach 1966-1989 roku było to Muzeum Ateizmu. W 1989 roku kościół zwrócono wiernym.
W 1597 roku na mocy przywileju króla Zygmunta III Wazy zbudowano drewnianą cerkiew. W 1638 roku wzniesiono cerkiew murowaną na wzór jezuickiego kościoła św. Kazimierza. W 1749 roku po pożarze świątyni pozostały same mury. Ornamentacja stiukowa oraz potrójny ikonostas o charakterze rokokowym powstały podczas przebudowy w latach 1749-1753.
W 1850 roku w krypcie podziemnej zbudowano kaplicę, w której pochowane są szczątki świętych prawosławnych - Jana, Antoniego i Estachego. Obok cerkwi wznosi się dzwonnica. Ponadto klasztory-monastery męski i żeński.
Brama miejska w Wilnie, gotycka, wzniesiona przed 1522 rokiem. Wraz z przylegającym do niej fragmentem muru obronnego stanowi jedyną pozostałość dawnych fortyfikacji miejskich. Od strony wewnętrznej bramy znajduje się klasycystyczna wzniesiona w 1829 roku kaplica Ostrobramska z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej Królowej Korony Polskiej (Matki Boskiej Miłosierdzia).
Wilno pierwotnie miało pięć bram miejskich, w tym Brama Miednicka (od drogi prowadzącej do Miednik).
Na Bramie pierwotnie znajdował się napis w języku polskim "Matko Miłosierdzia, pod Twoją obronę uciekamy się", jednak w 1867 z polecenia Rosjan usunięto go zamieniając na łaciński. Po odzyskaniu Wilna przez Polskę pierwotny napis przywrócono, jednak po 1946 ponownie go usunięto zastępując łacińskim.
Obraz Matki Bożej Miłosiernej - Ostrobramskiej umieszczony został na bramie na początku XVII w. Słynący łaskami wizerunek Madonny (według legendy posiada rysy Barbary Radziwiłłówny) namalowany został przez nieznanego autora na deskach dębowych techniką temperową na podkładzie klejowo-kredowym. Obraz posiada wymiary 200 x 165 cm.
Zamek na wyspie, dawna rezydencja wielkich książąt litewskich, gotycki, zbudowany przez wielkiego księcia Witolda na pocz. XV w. na Wyspie Zamkowej jeziora Gałwe.